We leven in een wereld van eindeloze mogelijkheden. Met één druk op de knop heb je contact; alles is binnen handbereik en toch voelen we ons steeds minder verbonden – met elkaar én met de wereld om ons heen. Want als het moeilijk wordt, doen we onze oordoppen op, verdwijnen we in ons algoritme en vergeten we te praten met elkaar. Waar is iedereen? 

Na De zaak Shell en Beste Mensen presenteert Bureau Vergezicht nu: Een stukje naar de mensen toe. Een stand-up show waarin Rebekka de Wit zichzelf en haar consumptiegedrag onder de loep neemt. Het lijkt zo onschuldig; eindeloos scrollen met een zak smikkelmix op de bank, maar je leeft daardoor een ander leven niet. 

In het theater – de enige plek op aarde waar nog geen reclamescherm hangt en waar de telefoon op vliegtuigstand moet – probeert Rebekka opnieuw een stukje gemeenschap te maken. Een stukje naar de mensen toe laat zien hoe we verlangen naar oneindige consumptie en er tegelijk aan ten onder gaan. En hoe humor tegelijk lucht geeft én ons dichter bij elkaar brengt.

‘De klimaatcrisis is dat we de klimaatcrisis niet aan het oplossen zijn’, uit: Een stukje naar de mensen toe

““Ik wil dat we elkaar niet als consument, maar als burger benaderen. Neem nou het eten van vlees. Bij mij in mijn familie wordt nog best wat vlees gegeten en ik vind het slap van mezelf dat ik dat niet durf te bespreken. Terwijl het essentieel is, want onze keuzes doen ertoe! Ik zoek met Een stukje naar de mensen toe de juiste toon om dat gesprek met mijn publiek te kunnen voeren. Ik merk dat ik zelf aan het radicaliseren ben en dat wil ik niet.” – Rebekka de Wit in Trouw

“In stand-upshow over de klimaatcrisis geeft Rebekka de Wit haar publiek een magisch cadeautje” – NRC ★★★★
“De Wit is overtuigend als komiek en roept veelal hilarische beelden op” – de Volkskrant ★★★★
“Rebekka de Wit legt in ‘Een stukje naar de mensen toe’ met haar droogkomische grappen de vinger feilloos op de zere plek” – Parool
“Het is bijzonder. Een stukje naar de mensen toe slaagt waar krantenkoppen en wetenschappelijke analyses tekortschieten.” – Theaterkrant, Keuze van de Criticus